Εθνική, ένας μπελάς για όλους (μας)

Τα "εύκολη", "βατή", "στο χέρι μας" και τέτοια αισιόδοξα όσον αφορά στις κληρώσεις της Εθνικής, μάς τελείωσαν όταν βγήκαμε 6οι και τελευταίοι σε όμιλο με Βόρεια Ιρλανδία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Φινλανδία και Νήσους Φερόε, από τον οποίο μάλιστα προκρίνονταν οι τρεις. Στα προκριματικά του Euro 2016, δηλαδή.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Από τότε, όποιος μιλάει για καλή κλήρωση σε όμιλο για την Εθνική μας, έρχεται η στιγμή που αρκεί ένα Nations League για να τον αποστομώσει. Η κλήρωση, λοιπόν, ασφαλώς και παίζει ρόλο. Η δυναμικότητα των νεων αντιπάλων στα προκριματικά του Euro 2020, το γεγονός ότι ούτε ένας από τους πέντε δεν ήταν στο τελευταίο Μουντιάλ, πριν από λίγους μήνες, είναι στοιχεία που έχουν τη σημασία τους.

Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούν να είναι πιο σημαντικά, αυτή την ώρα, από την ίδια την Εθνική μας. Όταν αυτή θα αποκτήσει τη σημασία που πρέπει να έχει, τότε θα έχει νόημα να πούμε... πάλι καλά που πήγαμε με Ιταλία και Βοσνία και δεν μάς έτυχαν Ολλανδία και Γερμανία στον ίδιο όμιλο.

Αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, αυτή είναι μια κουβέντα που πιθανώς να μπορούν να την κάνουν ακόμη και οι υπόλοιποι 54 των προκριματικών του Euro 2020, αλλά η δική μας ομάδα όχι. Διότι χρειάζεται να βάλει μια σειρά από προτεραιότητες, που αποτελούν ικανές και αναγκαίες συνθήκες για να αποκτήσει και πάλι νόημα το αγωνιστικό μέρος.

Για να έχει σημασία, για παράδειγμα, το ποιοι παίκτες θα κληθούν, θα πρέπει πρώτα να αποκτήσει σημασία το ποιο θα είναι το περιβάλλον στο οποίο θα κληθούν. Για να έχει σημασία η ποιότητα των προπονήσεων, πρέπει πρώτα να έχει σημασία σε ποιες συνθήκες διεξάγονται αυτές. Για να έχει σημασία η έδρα, θα πρέπει πρώτα να διευκρινιστεί ποια θα είναι αυτή. Όλα αυτά για την Εθνική μας δεν είναι θέματα που έχουν λυθεί.

Με λίγα λόγια, για να έχουν σημασία οι αντίπαλοι, θα πρέπει πρώτα να έχει σημασία η ίδια η Εθνική μας. Αυτή τη στιγμή δεν έχει. Και όταν πρόσκαιρα αποκτά, αυτό συμβαίνει για να εξυπηρετηθούν μικροσυλλογικά (κατά το μικροκομματικά) συμφέροντα. Η Εθνική μας μοιάζει να είναι αυτή τη στιγμή ένας ανεπιθύμητος οργανισμός.

Πολύ βαριά λέξη. Αλλά πώς αλλιώς να μεταφραστεί όλο αυτό που ζει τους τελευταίους μήνες; Με πόλεις να μην την θέλουν, με φιλάθλους κανονικούς (από μη κανονικούς δεν έχουμε παράπονο, μάλλον αυξάνονται) ίσα που να φτάνουν σε τετραψήφιο αριθμό στα τελευταία εντός έδρας παιχνίδια, με τα Μέσα να μην πολυασχολούνται, με ποδοσφαιριστές να δείχνουν κι εκείνοι μια ας την πούμε μεγαλύτερη απόσταση σε σχέση με το παρελθόν.

Η Εθνική μοιάζει να είναι αυτή τη στιγμή ένας μπελάς στο κεφάλι για πολλούς στο χώρο του ποδοσφαίρου. Για πολλούς από εκείνους που το ορίζουν μάλιστα. Από την ΕΠΟ, μέχρι τους συλλόγους και άρα τους επαγγελματίες των συλλόγων. Από τον Τύπο που χάνει... εργατικά χέρια κάθε φορά που παίζει η Εθνική άρα χαλάει την καθημερινότητα, μέχρι και τον φίλαθλο που θέλει να πάει αλλά φοβάται τι θα συναντήσει. Πρώτα φοβάται αυτό, και μετά φοβάται και τι θα δει...

Αν, λοιπόν, η Εθνική έχει γίνει πια μπελάς, τότε έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα μπροστά μας. Η ιταλική άμυνα ή ο φανατισμός των Βόσνιων, είναι παίξε γέλασε μπροστά σε αυτό...